فعال سیاسی اصلاح طلب گفت: حول مسائل اقتصادی اجماع زیادی وجود دارد اما همه مسئله موضوع اقتصاد نیست. باید درباره سایر بازیگران این میدان به توافق برسیم.
به گزارش خبرگزاری بیپ نیوز، محمدرضا جلایی‌پور در حاشیه همایش گفت‌وگوی ملی درباره وفاق ملی در پنل جریانهای سیاسی و وفاق ملی، با اشاره به این‌که « در مجموعه پنل‌های امروز ۷۰ کارشناس صحبت می‌کند» افزود: اجماع در گفت‌وگوها این است که بازی حذفی سیاسی باید متوقف شود منازعه باید تبدیل به رقابت شود.
به روایت ایسنا، وی که به عنوان رئیس پنل سخن می‌گفت، ادامه داد: نقشی که اسلام در وفاق ملی می‌تواند داشته باشد یا با اصلاح قانون اساسی می‌توان به این هدف رسید، جای بحث است.
وی افزود: به نظر می‌رسد عزیزان حاضر در پنل توافق دارند که بدون وفاق و همدلی نمی‌توان وارد بازی بردـ برد شد.
این استاد دانشگاه تاکید کرد: برای شروع حول مسائل اقتصادی وفاق گسترده‌تری بین نیروهای سیاسی داخل حاکمیت وجود دارد. حول مسائل اقتصادی اجماع زیادی وجود دارد اما همه مسئله موضوع اقتصاد نیست. باید درباره سایر بازیگران این میدان به توافق برسیم.
وی تاکید کرد: باید از وفاق توافق بسازیم. باید درباره مسائل در اولویت به توافق برسیم.
وفاق در سایه رقابت
در ادامه دخانچی دیگر عضو پنل مذکور گفت: وفاق وقتی امکان پذیر است که رقابت وجود داشته باشد. یعنی علاوه بر حوزه‌های اقتصادی در حوزه‌های اجتماعی و سیاسی نیز باید وفاق وجود داشته باشد. رقابت فقط شکل اقتصادی ندارد بلکه در حوزه سیاست و فرهنگ نیز باید رقابت و وفاق ایجاد شود. از لحاظ فنی تفکیک آنها از همدیگر ممکن نیست.
تبدیل وفاق به اپوزیسیون «هرگز»
سعیدآجرلو دیگر عضو پنل گفت: فیلم آژانس شیشه‌ای استعاره نمادین از نوعی دو قطبی بود. دوقطبی حاج کاظم و سلحشور نباید اتفاق بیفتد و اگر اتفاق افتاد باید با تعامل و گفت و گو حل شود.
وی ادامه داد: معنقدم یکسری از جریانهای سیاسی از این مسائل عبور کرده اند. وفاق استعاره جمهوری اسلامی نیست. اساسا نفع راست توده گرا و چپ تداوم دوقطبی حاج کاظم و سلحشور است اما اگر بخواهیم سر موضوعی با هم تفاهم کنیم آن «کارآمدی» است.
وی گفت: در این جلسه تفکرات سوسیالیستی و کمونیستی با یکدیگر توافق کردند و این جالب است. در ناترازی‌ها و بانک‌ها و دموکراسی دولت باید به توافق برسیم والا شما نمی‌توانید با گروهی که من نمایندگی‌شان را دارم توافق کنید. در دولت اول روحانی برجام اتفاق افتاد و با وجود مخالفت نیروهای سیاسیِ مخالف، برجام اجرا شد اما بعداً تبدیل به خوراک و دو قطبی سیاست داخلی تبدیل شد.
وی افزود: اگر کسی در وفاق دنبال تغییر قانون اساسی است؛ بنده می‌گویم، هرگز. اگر جریان وفاق تبدیل به اپوزیسیون نظام شود کارش تمام است.
وفاق قابل حل است اما…
هم‌چنین محمد قوچانی در بخشی از این پنل گفت: در انتخابات دو جناح وارد کار شدند اما اکنون جناح دیگری دنبال بهره برداری است. این‌که پزشکیان در انتخابات انتخاب شد لطف خدا بود.
وی با تاکید بر ضرورت اصلاح قانون انتخابات مبتنی بر تحزب تاکید کرد: تا این طور نشود مشکل وفاق حل نمی‌شود. بنده در آستانه ۵۰ سالگی قرار دارم و دیگر جوان نیستم که بخواهم با ناپختگی حرف بزنم. باید از آسمان پایین بیاییم و روی زمین با هم صحبت کنیم.
وی ادامه داد: به نظرم تا مسائل سیاسی و تحریم حل نشود ناترازی‌ها حل نمی‌شود. توافق در حاکمیت برای یافتن راه حل ملی انجام شود. نمی‌توان مسائل کلان ملی را حل نشده باقی گذاشت اما رفت سراغ حل ناترازی‌های اقتصادی.
نقش جنگ طلب‌ها در وفاق
عماد بهاور هم گفت: مسئله همه ما«ایران» است البته ممکن است طیف دیگری که همه می‌شناسیمش چنین اندیشه‌ای نداشته باشد ولی در ظاهر با ما همراهی کند.
وی افزود: باید محور وفاق را مشخص کنیم. ناترازی‌های اقتصادی و انرژیک حتماً ناشی از ناترازی سیاسی است. چون کارآمد شدن نیازمند سرکار آمدن دولتی با مشارکت حداکثری است. در دولت‌های دموکراتیک اقشار بیشتری از مردم می‌توانند در امور اداره کشور مشارکت کنند.
بهاور تاکید کرد: در عرصه سیاسی منافع و ارزش‌ها مهم است. ارزش برخی‌ها در حفظ منافع‌شان است. باید درباره منافع به توافق برسیم تا بین اقشار و گروه‌های بیشتری از مردم توزیع شود. منافع به سمت منافع ملی کشیده شود.
وی گفت: وفاق بدون مشارکت و حضور مردم امکان‌پذیر نیست. این‌که تمام صلح طلبان کشور و دنیا دور هم جمع شوند اما جنگ طلبان همراهی نکنند نمی‌توان به توافق رسید. باید این گروه‌ها را به شکلی کنترل کرد تا سیستم را به سمت تنش و درگیری نبرند.
وی افزود: تنها راهش این است که وفاق به گفتمان ملی همچون دوم خرداد تبدیل شود تا موج اجتماعی شدید و وسیعی به وجود آورد تا NGOها و تشکل‌های مردم نهاد به میدان بیایند.
بهاورد تاکید کرد: برای تداوم گفتمان رفاه نیازمند گفتمان عمومی و اعتمادسازی و مشارکت مردمیم. البته اگر این یک تاکتیک باشد، خیلی نمی‌توان به نهادینه شدن آن امیدوار باش یم. این وفاق تاکتیکی باید تبدیل به راهبرد شود.
